Donatie

Ik heb zoveel herinneringen aan de jaren waarin ik mijn moeder opbelde terwijl ik rond dit meer wandelde. Het was onze manier om ’s ochtends even bij te praten. Er is een speciale plek waar ik vooral graag heen ga – een oever van rotsen waar je lekker kunt zitten en de schildpadden en eenden kunt voeren. En als je geluk hebt, zie je de zwanen zwemmen. Het zijn prachtige sierlijke wezens, majestueus.

Ik zie ze niet altijd, maar als ik ze zie, voel ik me blij en gezegend.
Vandaag zat ik weer op die rotsen en dacht aan mijn moeder en aan de afgelopen jaren. Het is moeilijk te geloven dat mijn moeder 10 jaar geleden haar leven verloor als gevolg van een medische fout.

Mijn moeder ging in april naar het ziekenhuis voor een knieoperatie. Ze had al heel lang pijn, maar ze liet het niet altijd merken. Mam had haar operatie vlak voor de “Fiesta” gepland. Ze wilde dit feest niet graag missen, maar ze wilde nóg liever weer mobiel zijn als haar vierde kleinkind – Riley – in juni geboren zou worden. Ik maakte me eerlijk gezegd helemaal geen zorgen over haar operatie. Mijn vader was net hersteld van een vijfvoudige bypass operatie, dus mijn moeders operatie leek hierbij vergeleken een kleine ingreep.

Ik herinner me nog goed het moment waarop de dokter de wachtkamer binnenkwam en ons vertelde dat mama het geweldig gedaan had en nu in het bezit was van een prachtige nieuwe knie.
Er viel een enorme last van mijn schouders en ik was ongelooflijk dankbaar dat ze zo goed door de operatie was gekomen. We dachten dat het vanaf nu alleen maar beter zou gaan. We zaten de rest van de dag naast haar bed en later die avond stelde de verpleging voor dat we naar huis zouden gaan zodat mijn moeder kon rusten. Mijn moeder gaf me een dikke kus en glimlachte naar me. Ik sprak met haar af dat ik de volgende ochtend terug zou komen en zei haar dat ik trots op haar was. Mijn vader en ik gingen weg en ik zal er de rest van mijn leven spijt van hebben dat ik die avond niet bij haar ben gebleven.

Om 3 uur ’s nachts werden we gebeld door het ziekenhuis omdat het niet goed ging met mijn moeder. Onze wereld stortte in. Mijn moeder lag in het ziekenhuis in verband met een knieoperatie en ze keek uit naar de toekomst. Die toekomst werd haar ontnomen door een medische fout. Ik zal nooit vergeten hoe ik die nacht door de lange witte ziekenhuisgang rende en de bewaker zag die voor de deur van mijn moeders kamer stond. Toen ik mijn moeder bijna levenloos in haar bed zag liggen, voelde dat alsof iemand mij met duizend messen had bewerkt. Er was iets vreselijk misgegaan.

Later kwam ik erachter dat het ongeluk van mijn moeder niet uniek was, en ik was hierdoor enorm uit het veld geslagen. Mij werd duidelijk dat er jaarlijks meer dan 200.000 mensen sterven door medische fouten, waardoor dit de op drie na belangrijkste doodsoorzaak is in de Verenigde Staten, na hartziekten en kanker. En ik vroeg me af: “Hoezo wist ik dit niet? Hoezo wist onze familie met 5 artsen dit niet en waarom praatten we hier nooit over? “
Elke dag zat ik naast mijn moeders bed; ik wilde zo graag haar stem horen en smeekte haar om wakker te worden. Ze had nog zoveel om voor te leven: sportevenementen en muziekuitvoeringen van haar kleinkinderen, verjaardagen en familie-uitstapjes. Ik wilde dat ik de klok kon terugdraaien, dat ik de juiste vragen had kunnen stellen, voor mijn moeder had kunnen zorgen en haar leven had kunnen redden. Iedere dag nog wens ik dat ik één extra kans had gekregen. Eéntje maar.

Er waren zoveel mensen die het leven van mijn moeder probeerden de redden. En we hadden zoveel goede vrienden om ons heen. We vertelden haar en elkaar verhalen terwijl we bij haar zaten, en moedigden haar aan om wakker te worden. Alle liefde die wij in die tijd ontvingen, betekende meer voor onze familie dan we ooit in woorden zullen kunnen uitdrukken. Die kostbare momenten heb ik in mijn hart gesloten. Ik herinner me nog goed dat er allemaal bijbel teksten rond haar bed waren opgehangen. Ik heb ze meegenomen en in een la gelegd, zodat ik ze af en toe nog eens door kan kijken. Al onze vrienden, uit Texas en de rest van het land, die bij ons waren op onze meest kwetsbare en hartverscheurende momenten, gaven ons troost, liefde, hoop en rust. We konden met hen lachen en huilen. Ik weet zeker dat mijn moeder al die liefde om haar heen gevoeld heeft. Helaas heeft het haar niet kunnen redden.

Het besef dat mijn moeder nooit meer beter zou worden en we haar niet konden helpen, was hartverscheurend. Afscheid te moeten nemen van mama op 26 april 2009 maakte dit tot de moeilijkste dag van mijn leven. Vandaag precies tien jaar geleden verloor ik de liefste moeder en mijn beste vriendin. Ella, Mary Louise en Sawyer verloren hun oma, Riley verloor de kans om ooit zijn oma te leren kennen. Joanne, Charlie, Johnny, verloren hun zus. Will, Carl, Clay en Tommy verloren hun tante. Zoveel van haar vrienden verloren een loyale vriendin. Mijn vader verloor de liefde van zijn leven.

Vandaag precies tien jaar geleden schreven we onze droom en boodschap op in de missie voor de Stichting Louise H. Batz voor Patiënt Veiligheid. Op deze manier zou het verhaal van mijn moeder die dag niet eindigen in het ziekenhuis maar een blijvende inspiratie vormen voor anderen.

Mijn moeder heeft me altijd geleerd om in moeilijke of verdrietige tijden hoop te houden en niet op te geven. Ze geloofde dat elk probleem oplosbaar is. Vandaag precies tien jaar geleden brak mijn hart, maar in de afgelopen 10 jaar is dit hersteld tot een hoopvol hart.

Samen zijn we aan een geweldige reis begonnen om de cultuur van de gezondheidszorg en patiëntveiligheid te verbeteren, niet alleen in San Antonio maar ook in de rest van het land en de wereld. Onze grootste wens is dat door het bieden van informatie en ondersteuning – binnen en buiten de ziekenhuizen – patiënten, families en zorgprofessionals als een team zullen samenwerken om zo de patiënt veiligheid te verbeteren.

Geen enkele patiënt zou zijn medische reis alléén moeten maken. Vanuit verschillende achtergronden, opleidingen en culturen, werken we samen om voor mensen op te komen die dat niet zelf kunnen. We lichten mensen voor over beslissingen die ze moeten nemen in het kader van hun ziekenhuisopname en bieden ondersteuning aan diegenen die meer nodig hebben dan alleen een behandelplan. Daarnaast weten we dat expertise belangrijk is, maar intuïtie ook.

In de afgelopen 10 jaar heeft de Stichting Batz meer dan 2,5 miljoen dollar opgehaald voor Patiënt Veiligheid. We hebben meer dan 40.000 Batz-gidsen verzonden naar ziekenhuizen, patiënten en families over de hele wereld. We hebben het verhaal van mijn moeder verteld in de Verenigde Staten, Canada, Europa en Zuid-Amerika. In juni openen we in Nederland de Stichting Batz Europa.

Heel erg bedankt allemaal voor jullie hulp in de afgelopen 10 jaar. Ik dank de vrienden en familie die ons hebben vergezeld, ik dank onze ziekenhuispartners, de artsen, verpleegkundigen en leiders op het gebied van patiëntveiligheid die ons hebben gesteund en ons hebben geholpen met het ontwikkelen van de Batz-gidsen en -apps. Met deze hulpmiddelen kunnen families van patiënten iedere dag weer opnieuw een leven redden. En ik dank alle patiënten en families die hun verhalen en wijsheid in de loop der jaren met ons gedeeld hebben. We hadden dit nooit zonder jullie kunnen doen.

Als we morgen aan een nieuw decennium beginnen, ben ik hoopvol voor de toekomst en geloof ik echt dat we de cultuur van patiëntveiligheid en patiëntgerichte zorg zullen blijven veranderen.
We zijn enthousiast over de Bingo De Mayo van volgende week. Het is zo’n speciale tijd voor onze familie. We voelen ons gezegend door alle steun die we ontvangen van onze geweldige gemeenschap.

Dit jaar, ter ere van mijn moeder, is het thema van Bingo de Mayo het symbolische Spirituele Dier. De geest van het Spirituele Dier begeleidt en beschermt ons op onze reis. Welk Spirituele Dier bij iemand past hangt af van de eigenschappen die deze persoon heeft. We dachten dat dit een mooie manier was om niet alleen mijn moeders leven te vieren, maar ook om al onze dierbaren uit het heden en verleden te herdenken. In de afgelopen periode heb ik ook nagedacht over welk spiritueel dier bij welk familielid zou passen.

Mijn vader is de Phoenix.

Mijn vader heeft zoveel verdriet en verlies verwerkt in de afgelopen tien jaar. Hij is de Phoenix die uit de as is opgestaan, standvastig, veerkrachtig en onverwoestbaar! Ik hou van je papa!!

Terwijl ik op deze prachtige ochtend op de rotsen zat en keek ik naar de zon die in het meer weerspiegelde, dacht ik na over de afgelopen 10 jaar. Het was een vredig en sereen moment. Ik hoopte dat ik de zwaan zou zien. En opeens was ze er, en ze zwom recht op me af! Ik denk dat ik al die tijd al geweten heb dat de zwaan het spirituele dier van mijn moeder was. Over de zwaan wordt gezegd dat deze symbool staat voor gratie en schoonheid. Er wordt gezegd dat onze adem stokt als we voor het eerst de schoonheid en elegantie van een zwaan zien. En dat het dan voelt alsof er een engel op je pad is gekomen om je wijsheid en advies te geven en je hart en ziel te genezen.

Mijn moeder stierf 10 jaar geleden maar ze heeft ons nooit verlaten. Ik weet dat ze altijd bij mij en bij ons is geweest. Morgen, als we aan een nieuw decennium beginnen, en elke keer als ik rond het meer loop en de zwaan zie, weet ik dat mijn moeder er is om mij wijsheid en liefde te geven.

Mijn Spirituele Dier zou de olifant zijn, vanwege diens ongelooflijk goede geheugen. Ik zal nooit de liefde vergeten die mijn moeder me gaf en ik zal die liefde elke dag doorgeven aan patiënten, families, vrienden en vooral aan haar kleinkinderen.

Ik zal altijd van je blijven houden mama.

Donatie